Kam qene ne Facebook qe nga viti 2006, dhe shume kohe me pare kuptova diçka: po me vriste individualitetin, te isha ndryshe nga te tjeret, te isha unik. U lodha duke argetuar njerezit per te cilet nuk me intereson, duke qene dikush per te cilin nuk u intereson, dikush qe nuk isha dhe nuk do te jem kurre. U lodha duke pozuar per te marre me shume pelqime ne fotot e mia ashtu siç bejne te gjithe te tjeret. U lodha se pari duke bere nje foto dhe me pas duke ngrene ushqimin qe me kishin servirur para. U lodha duke pare natyren permes syve te kameres. U lodha duke u kerkuar njerezve te me kushtonin vemendje. U lodha duke fotografuar çdo gje te re qe sapo bleva. U lodha duke u dukur mire duke redaktuar fotot e mia dhe duke aplikuar filtra. U lodha duke u fshehur pas nje ekrani vetem per te folur me shoket e mi te klases. U lodha duke e portretizuar veten si djali me i lumtur ose me i lezetshem, me i trishtuar ose me vetevrases, sipas situates. U lodha nga redaktimi i fotove, heqja e sfondeve, u lodha nga shtimi i efekteve zanore, efekti videove… U lodha nga dergimi i fotove, i stikerave, i emojive… U lodha nga shortcut-et, shortkodet, shenjat… U lodha nga celulari, ekrani i celularit, dritat e celularit, sinjalet e celularit…

Une thjesht dua te jem une. Per te bere gjera qe me bejne te vecante.

Ndihem shume keq per njerezit qe deshirojne vemendje, qe mendojne se te ashtuquaturit miq ne internet kujdesen ne te vertete per ta, qe bien "ne depresion" ose "ne trishtim" nese nuk kane mjaft pelqime ose ndjekes, te cilet jane ekstroverte ne rrjetet sociale dhe introvert ne jeten reale, qe nuk e kuptojne idiomen “Çdo gje qe shkelqen nuk eshte flori”, qe mendojne se te shkruarit fjalime per jeten dhe te qenit te pasigurt duke u ulur pas ekranit - do te zgjidh ndonje problem, kush arrin te postoje foto gjysme te zhveshura, foto alkooli/cigareje/droge me video muzikore...

Mbarova!
Une jam jashte rrjeteve!